Το πρόγραμμα ProGender στοχεύει στην προώθηση διμερών δραστηριοτήτων μεταξύ Ισλανδίας, Ελλάδας και Νορβηγίας δημιουργώντας έναν ψηφιακό κόμβο αφιερωμένο στις προοπτικές που υπάρχουν σε ζητήματα φύλου κατά την πανδημική και μεταπανδημική εποχή. Στο πλαίσιο του προγράμματος διοργανώθηκε τη Δευτέρα 14 Ιουνίου διαδικτυακή συζήτηση με θέμα «Ζητήματα φύλου κατά την πανδημία και η ηγεσία την επόμενη της κρίσης». Καλεσμένες η Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Καθηγήτρια Χριστίνα Κουλούρη, που απεύθυνε χαιρετισμό και η Δρ. Άννα Καραμάνου, πρώην μέλος του Ευρωκοινοβουλίου και Προέδρου της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισότητας των Φύλων, η οποία έδωσε και την κύρια ομιλία. Το πάνελ συντόνισε η Μαρία Στρατηγάκη, Αναπλ. Καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Παραθέτουμε σε αυτό το άρθρο σημεία από τον χαιρετισμό της Χριστίνας Κουλούρη.
Στην Ελλάδα έχουμε 23 Πανεπιστήμια και μόνο 3 γυναίκες Πρυτάνεις. Το 2020 στο Πάντειο εισάχθηκαν 484 αγόρια και 1242 κορίτσια. Παρά το γεγονός αυτής της πλειοψηφίας μελλουσών φοιτητριών, έχουμε 200 άτομα εκπαιδευτικό προσωπικό, όπου υπάρχει μια ισορροπία φύλου (108 άνδρες και 92 γυναίκες). Αν όμως μιλήσουμε για Καθηγητές, έχουμε 93 συνολικά, εκ των οποίων 59 είναι άνδρες και μόλις 34 είναι γυναίκες. Αντίστοιχη εικόνα παρατηρείται και σε άλλα Πανεπιστήμια, θετικών επιστημών ή και ιατρικών σχολών, όπου αν και υπάρχει ισορροπία στους εισακτέους/ες, δεν υπάρχει ισορροπία στο ποσοστό των μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών, ούτε υπάρχει ισορροπία φύλου μεταξύ καθηγητών και καθηγητριών.
Αν και έχουν γίνει βήματα στο χώρο της εργασίας ως προς την ισορροπία φύλου, δυστυχώς και εκεί παρατηρούμε ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μερικά «γυναικεία» επαγγέλματα και ότι η αντιστοιχία εισοδήματος σε ίδιες θέσεις που κατέχουν άνδρες και γυναίκες δεν είναι ίδια, ευνοώντας τους άνδρες. Ο δε αριθμός των γυναικών που κατέχουν ηγετικές θέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο είναι μικρός.
Ο αποκλεισμός των γυναικών στις υψηλόβαθμες κλίμακες σε επιστήμη, εργασία και πολιτική δεν γίνεται μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι μηχανισμοί ελέγχονται από άνδρες. Είναι και αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης των περιορισμών και των επιλογών από τις ίδιες τις γυναίκες και μιας σειράς παραγόντων που ιστορικά καθορίζουν τι σημαίνει «να είσαι γυναίκα» (womanliness).
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες της παραδοσιακής αντίληψης για το πώς θα πρέπει να είναι μια γυναίκα. Αναφέρομαι στην ημερίδα γονιμότητας και το βίντεο που την προωθούσε. Δεν νομίζω να βλέπαμε για παράδειγμα ένα αντίστοιχο βίντεο με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα που θα λυπόταν που δεν κατάφερε να κάνει καριέρα μέχρι τα 40 της, τη στιγμή που έπλενε πιάτα και είχε δυο τρία παιδιά να τριγυρνούν στην κουζίνα της. Βλέπουμε λοιπόν αυτή την συνέχιση των στερεοτύπων αυτού που πρέπει να είναι μια γυναίκα, στην ελληνική σημερινή κοινωνία. Αυτά είναι ανησυχητικά σημάδια.
Το θέμα της σημερινής διάλεξης είναι πολύ σημαντικό. Προωθεί επιτυχημένες περιπτώσεις γυναικών στην πολιτική διεθνώς που τα έχουν καταφέρει. Θα ήθελα όμως να πω ότι οι γυναίκες πολιτικοί δεν πρέπει να κρίνονται μόνο από το φύλο τους αλλά και από τις πολιτικές τους θέσεις, τις πολιτικές που εφαρμόζουν, ακριβώς όπως και οι άνδρες πολιτικοί.
Δείτε όλη την εκδήλωση στα αγγλικά εδώ.
Μετάφραση: Pressenza Athens.
Κείμενα με παρόμοιο περιεχόμενο:
Χ. Κουλούρη: η συμφιλίωση μεταξύ των λαών δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με σιωπές ούτε με διαστρεβλώσεις
«Ο βιαστής είσαι εσύ»: ρίζες μιας παγκόσμιας φεμινιστικής δράσης
