Παρακολουθούμε για άλλη μια φορά την πόλωση να εξαπλώνεται σαν πανούκλα, ίσως πιο γρήγορα από τον κορωνοϊό. Καλοί και καλές φίλοι και φίλες γράφουν στον τοίχο τους σχεδόν με μίσος εναντίον των ανεμβολίαστων. Μέσα σε αυτό το “ανεμβολίαστοι” όμως περιλαμβάνονται άνθρωποι που δεν μπορούν να εμβολιαστούν εξαιτίας κάποιου νοσήματος. Άνθρωποι που είναι δύσπιστοι σε ένα σύστημα που εδώ και αρκετές δεκαετίες μας εξηγεί πόσα πολλά χρόνια έρευνας και ανάπτυξης χρειάζονται για να έρθουν ασφαλή εμβόλια σε ασθενείς και πόσο κόστος έχει όλη αυτή η προσπάθεια. Άνθρωποι που βλέπουν από τον μαζικό εμβολιασμό μια χούφτα φαρμακοβιομηχανίες να κερδίζουν δισεκατομμύρια, αντί τα κράτη να εξαγοράζουν τις πατέντες και να προτάσσουν το δημόσιο όφελος. Άνθρωποι που έχουν νιώσει στο πετσί τους επί σειρά ετών τις κυβερνήσεις να μην νοιάζονται καθόλου για τον συμπολίτη τους και να υποθηκεύουν το παρόν και το μέλλον μας. Άνθρωποι που παρακολουθούν από άμβωνος μεγάλο μέρος του κλήρου να τους παρακινεί να κοινωνήσουν ως τρόπο σωτηρίας απέναντι στην πανδημία. Άνθρωποι που ακούν στο ραδιόφωνο και βλέπουν στην τηλεόραση διχασμένη την επιστημονική κοινότητα να λέει άλλα τη μία μέρα και άλλα την άλλη. Μέσα σε όλους αυτούς υπάρχουν και συνωμοσιολόγοι, ή ψέκες όπως υποτιμητικά τους ονομάζουν. Σε αυτήν όμως την ομάδα βρίσκεται το 1.000.000 που αναζητά η ελληνική κυβέρνηση για να πετύχει τους εμβολιαστικούς της στόχους.
Η συμπεριφορά της κυβέρνησης έχει επίσης εκπέσει στα μάτια μας. Δεκάδες οι φορές που “την έχουμε πιάσει” να μας λέει ψέμματα, να μην έχει το θάρρος κανένας και καμία τους να σταθεί απέναντι στον ελληνικό λαό και να πει, ναι κυρίες και κύριοι κάναμε λάθη. Πότε; Όταν σας δέρναμε στους δρόμους και μετά σας καλοπιάναμε με κίνητρα, όταν ανοίξαμε τον τουρισμό ανεξέλεγκτα, όταν περάσαμε νομοσχέδια που ήταν σίγουρο ότι θα δημιουργούσαν κοινωνικές αναταραχές (και ετοιμαζόμαστε και για επόμενα) ακριβώς τη στιγμή που απαγορεύαμε τις μαζικές συναθροίσεις, όταν σας κλείσαμε μήνες μέσα στα σπίτια σας με γελοίες απαγορεύσεις, τις οποίες Πρωθυπουργός και μέλη της κυβέρνησης καταστρατηγούσαμε μπροστά στα μούτρα σας, όταν πνίξαμε στο χρήμα τα ΜΜΕ για να τα λένε όπως μας αρέσει, όταν κλείναμε τους χώρους του πολιτισμού αφήνοντας στον άσσο τους ανθρώπους που τον υπηρετούν, όταν αφήναμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες επί μήνες ανεμβολίαστους και στοιβαγμένους στα καμπ, γιατί εδώ τα εμβόλια δεν έφταναν για τους έλληνες, θα εμβολιάζαμε τους ξένους;
Ξεκαθαρίζω ότι προσωπικά έχω εμβολιαστεί. Όμως σήμερα αποφάσισα να μην σας πω τις δικές μου σκέψεις για το πώς θα έπρεπε να διαχειριστούμε την πανδημία. Αυτές τις μέρες είχα τη χαρά να πέσω πάνω σε μια πραγματικά πολύ όμορφη ομιλία στα TEDx με τίτλο “Οι επιδημίες δεν αναχαιτίζονται αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη”. Μιλά ο Emanuele Capobianco, γιατρός και ειδικός σε ζητήματα δημόσιας υγείας. Εξηγεί την εμπειρία του από τη διαχείριση της επιδημίας του έμπολα στη Γκόμα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μαζί με τον Ερυθρό Σταυρό. Τα αγγλικά του είναι απλά και υπάρχουν επίσης αγγλικοί υπότιτλοι για να τον παρακολουθήσετε ακόμα πιο εύκολα. Σας ζητώ να του εμπιστευθείτε 11 λεπτά από το χρόνο σας και να τον αφήσετε να μοιραστεί την εμπειρία του μαζί σας καθώς και τις σκέψεις του για την αντιμετώπιση της σημερινής παγκόσμιας υγειονομικής πρόκλησης.
Περίληψη της ομιλίας από την ομάδα TED
Από τον Έμπολα έως την COVID-19, οι επιδημίες τροφοδοτούνται από φόβο και παραπληροφόρηση. Τα εμβόλια απορρίπτονται. Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται για ανεπιθύμητα μέτρα δημόσιας υγείας. Στο χάος που δημιουργείται από τα παραδοσιακά και κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, οι ιοί συνεχίζουν να εξαπλώνονται. Πώς, λοιπόν, διορθώνουμε ένα παγκόσμιο σύστημα αντιμετώπισης επιδημιών, στο οποίο πολλοί πολίτες σε όλο τον κόσμο έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε πολιτικούς, επιστήμονες, μέσα ενημέρωσης και επαγγελματίες υγείας; Πρέπει να ξεφύγουμε από την πεποίθηση ότι οι λύσεις από πάνω προς τα κάτω, οι παγκόσμιες προσεγγίσεις και οι βιοϊατρικές παρεμβάσεις και μόνο θα τερματίσουν μια επιδημία ή ακόμα και μια πανδημία. Πρέπει να κάνουμε επανεκκίνηση από τους ανθρώπους και από τις τοπικές κοινωνίες. Πολιτικοί, επιστήμονες, επαγγελματίες υγείας πρέπει να σταματήσουν να λένε στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν και πρέπει να ακούν περισσότερο τους πληγέντες. Πρέπει να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν τους φόβους, τις ανησυχίες και τις ανάγκες των ανθρώπων με ενσυναίσθηση και πρακτικό τρόπο. Διότι ο κόσμος θα σταματήσει την COVID-19 και τις μελλοντικές επιδημίες μόνο εάν οι κοινότητες συμμετέχουν πλήρως ως μέρος μιας συλλογικής απάντησης ενάντια στους ιούς που συνιστούν απειλή για όλη την ανθρωπότητα. Για το σκοπό αυτό, η εμπιστοσύνη των πολιτών είναι το κλειδί.
