Η φετινή επέτειος της 11ης Σεπτεμβρίου ανοίγει τον δρόμο για μια νέα ανάλυση σχετικά με το τι δεν πήγε καλά με τη στρατηγική των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Στις αρχές Αυγούστου, ο Πρόεδρος Μπάιντεν διέταξε την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων και διαπραγματεύτηκε με τους Ταλιμπάν την ασφαλή διέλευση για τους πολίτες των ΗΠΑ και τους Αφγανούς πολίτες που εργάζονταν για τις ΗΠΑ. Σε λίγες εβδομάδες, οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την μία πόλη μετά την άλλη, συντρίβοντας τα στρατεύματα της κυβέρνησης του Αφγανιστάν σε εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα.

Μετά από 20 χρόνια αμερικανικής κατοχής, 2,26 τρισεκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν και εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν, ενώ το Αφγανιστάν ξεκινάει πάλι απ’ την αρχή με τους Ταλιμπάν στην εξουσία. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι αυτό ήταν ένα μάθημα, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί.

Στην πραγματικότητα, το σχέδιο ήταν καταδικασμένο από την αρχή. Το κύριο κίνητρο των ΗΠΑ για να πάνε στο Αφγανιστάν, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την ομιλία του Τζορτζ Μπους στο Κογκρέσο ως «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» τον Σεπτέμβριο του 2001, ήταν η εκδίκηση. «Ο πόλεμός μας κατά της τρομοκρατίας ξεκινά με την Αλ Κάιντα, αλλά δεν τελειώνει εκεί» είπε τότε. «Δεν θα τελειώσει μέχρι να βρεθεί, να σταματήσει και να νικηθεί κάθε τρομοκρατική ομάδα παγκόσμιας εμβέλειας».

Η εκδίκηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί ως λόγος επίλυσης ενός προβλήματος ή μετασχηματισμού μιας σύγκρουσης. Η εκδίκηση είναι μια παρορμητική, παράλογη και καταστροφική αντίδραση. Καμία δράση που υποκινείται από αντίποινα δεν καταλήγει καλά και το Αφγανιστάν είναι ένα τραγικό παράδειγμα. Η εκδίκηση είναι μια παγίδα, που κλείνει την μία πόρτα μετά την άλλη σε μια διαδικασία αυξανόμενης απομόνωσης.

Η αντίδραση των ΗΠΑ στην 11η Σεπτεμβρίου ήταν ίσως το μεγαλύτερο λάθος τους αυτόν τον αιώνα. Όλα ήταν έτοιμα για να εδραιώσει η χώρα την αυτοκρατορία της, να συνεργαστεί και να οχυρώσει τον ΟΗΕ και να αυξήσει τη διεθνή συνεργασία. Η πλειοψηφία των χωρών θα συμμετείχε και θα συνέβαλλε σε ένα παγκόσμιο διορατικό έργο αν είχε παρουσιαστεί έξυπνα, παρόμοιο με την ευρωπαϊκή οικοδόμηση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά δυστυχώς δόθηκε μια παρορμητική, βίαιη και εγωκεντρική απάντηση αντί αυτού και όλα άρχισαν να αποδομούνται από εκεί και πέρα.

Ήταν πραγματικά 20 θλιβερά χρόνια για την καημένη την ανθρωπότητα. Ο κόσμος πρέπει τώρα να κινηθεί προς μια πολύ διαφορετική κατεύθυνση αν δεν θέλουμε να επαναλάβουμε αυτό το μεγαλειώδες λάθος στο μέλλον.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Pressenza Athens