Γράφω αυτό το σύντομο σημείωμα σκεπτόμενος τους εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ανθρώπους σαν εμένα που υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν το ψυχολογικό και ηθικό βασανιστήριο του να αναγκάζονται να ζουν έναν πόλεμο και να παίρνουν θέση όταν αυτός δεν αντανακλά το όραμά μας, τα συναισθήματά μας ή τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Αν και τρομοκρατημένοι από τον πόνο και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων σαν κι εμάς, αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε απαράδεκτες επιλογές, από διεφθαρμένα και ψεύτικα μέσα ενημέρωσης και από άτομα και πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις που θεωρούμε απεχθείς. Συμμερίζομαι την οδύνη που αναμφίβολα υποφέρετε, όπως και εγώ, και η σκέψη μου πηγαίνει στα θύματα της σύγκρουσης.

Από την έναρξη της “Επιχείρησης αφοπλισμού και εξόντωσης των ναζιστικών ομάδων που ελέγχουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας” και της στοχευμένη εισβολή με χιλιάδες στρατεύματα και τανκς, για να επιτεθούν σε “στρατηγικούς στόχους, αλλά προσέχοντας τον άμαχο πληθυσμό”- η διάθεσή μου, τα συναισθήματα και οι ιδέες μου, ακόμη και η φυσική μου κατάσταση, πέρασαν από ένα “τρενάκι του τρόμου” πάθους, απογοήτευσης, συμπόνιας, λύπης, εσωτερικής βίας, κατάθλιψης… και ένα πλήθος αντιφατικών συναισθημάτων και αισθήσεων.

Έπαιρνα για μια στιγμή θέση υπέρ του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια στο μυαλό μου, την υποβάθμιζα και την εξάλειφα, θυμόμουν τις εικόνες των θυμάτων στο Ντονμπάς και αναπολούσα την ατελείωτη συνέχεια στην ιστορική μου μνήμη για περισσότερα από εξήντα χρόνια συνεχών αμερικανικών πολέμων από την Κορέα και το Βιετνάμ, μέχρι σήμερα, σε όλες τις ηπείρους της γης. Είδα ποτάμια αθώου αίματος να ρέουν μπροστά στα μάτια μου με ένα αίσθημα οργής και εκδίκησης. Στη συνέχεια προσπάθησα να ηρεμήσω και να βρω το κέντρο μου. Μετά πήγαινα στο Ντονμπάς, στα ρωσικά σύνορα και έβλεπα αναφορές για τον εισβάλλοντα στρατό, που προχωρούσε αργά και αδυσώπητα, αντιμετωπίζοντας ελάχιστη αντίσταση, και τις εκρήξεις των οβίδων, τα κατεστραμμένα κτίρια, τους ανθρώπους που έφευγαν απελπισμένοι, με τα παιδιά και τα προσωπικά τους αντικείμενα, προσπαθώντας να διαφύγουν από τον θάνατο και την καταστροφή. Η εικόνα του ανθρώπινου πόνου και της σκληρότητας είναι ολοζώντανες. Σχεδόν σε κάθε κατεστραμμένο κτίριο υπήρχαν και άνθρωποι που είχαν διαμελιστεί.

Πίσω από τη φαινομενική αμυντική δράση της Ρωσίας δεν γίνεται να μην διακρίνω τη σκληρή και δυσανάλογη επίδειξη δύναμης. Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν άλλοι τρόποι για την προστασία της Ρωσίας; Πώς είναι δυνατόν η επέλαση του Πούτιν στην Ουκρανία, οι προληπτικές δολοφονίες για την αποτροπή περαιτέρω δολοφονιών από τους ναζί του Στέπαν Μπαντέρα και του ΝΑΤΟ, να φαίνονται δικαιολογημένες;

Σήμερα οι κόκκινες γραμμές χαράσσονται με αίμα – ήταν αυτό απαραίτητο; Πού και πότε και οριστικά θα χαραχθεί η τελική γραμμή που απορρίπτει τη βία σε όλες τις μορφές της στον ίδιο τον ανθρώπινο νου;

Πρέπει να κηρύξω την αποτυχία των αρχών που καθοδήγησαν τη ζωή μου από τη νιότη μου; Είμαι αναγκασμένος τελικά να ασπαστώ τον εκδικητικό αγώνα της μίας ή της άλλης πλευράς;

Μετα, το να βλέπω αυτούς τους “θρασύδειλους γραφειοκράτες” να εκπροσωπούν την εξουσία της Ευρώπης. Άτομα που δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα και κανέναν. Πολιτικά μη υπόλογοι σε κανένα εκλογικό σώμα. Ίσως έχοντας επίγνωση της ασημαντότητάς τους, φωνάζουν για καταδικαστικές εκρήξεις, ενώ υπαγορεύουν εκατοντάδες κυρώσεις στη Ρωσία. Αυτοί, πάντα εταίροι σε όλες τις εγκληματικές περιπέτειες του ΝΑΤΟ, δεν έχουν ποτέ τιμωρηθεί. Θορυβώδεις ιερείς μιας αυτοδημιούργητης δικαιοσύνης που διαπνέεται από κάποιου είδους οιονεί θεϊκή εντολή.

Τους βλέπουμε κάθε φορά στις οθόνες να απειλούν, να κρίνουν και να τιμωρούν τη Ρωσία. Αγνοούν τη θέση τους και το δικαίωμα της υπεράσπισης. Οι ίδιοι που υποδαύλισαν την ενέργεια που καυτηριάζουν σήμερα. Λες και ο ρωσικός πληθυσμός του Ντονμπάς δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν δικαιώματα και τα εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος τους δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν καμία κύρωση. Γι’ αυτούς οι συμφωνίες του Μινσκ και η παραβίασή τους δεν υπάρχουν. Οι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες των τελευταίων 8 ετών ατιμωρησίας, δεν συνέβησαν ποτέ…

Όλα είναι τόσο ωμά, άδικα, απάνθρωπα και σκληρά που νιώθω οργή, επιθυμία για εκδίκηση και το ενοχοποιητικό ένστικτο να κατακλύζει τη συνείδησή μου… τότε εστιάζοντας την προσοχή μου στην καρδιά μου, αναπνέοντας βαθιά και κρατώντας τον αέρα για μια στιγμή προσεύχομαι μέσα μου να απαλλαγώ από κάθε αντίφαση, επιθυμία για εκδίκηση και εσωτερική βία… και να ανακτήσω την πίστη στον άνθρωπο, την πίστη ότι το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο.

Ωστόσο, δεν είναι εύκολο, αυτό το ανεβοκατέβασμα στην ψυχική κόλαση. Παρατηρώ τη σταδιακή συσσώρευση κούρασης κατά τη διάρκεια της ημέρας καθώς παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων και το γραφικό περιεχόμενο δεκάδων μέσων ενημέρωσης που διαστρεβλώνουν, χειραγωγούν ή επινοούν πληροφορίες σύμφωνα με τη δική τους ευκολία και τα συμφέροντά τους. Αυτός είναι ο δυστοπικός κόσμος στον οποίο ζούμε, πανδημίες, περιορισμοί, εγκλεισμοί, ανησυχητικά νούμερα χιλιάδων θανάτων, νέες άνευ προηγουμένου ασθένειες που μπορεί να προκύπτουν από την Covid-19 ή τα εμβόλια… τα οποία προφανώς δεν ολοκλήρωσαν αυστηρές κλινικές δοκιμές χρονικής διάρκειας, αποκρύπτοντας στατιστικά στοιχεία για τις ανεπιθύμητες ενέργειες… για να μην επηρεάσουν τις επιχειρήσεις, ή όπως δήλωσαν “για να μην προκαλέσουν σύγχυση και φόβο στον πληθυσμό”.

Αλλά αυτό το θέμα εξαφανίστηκε από την καθημερινή μας αντίληψη τώρα το θέμα είναι ο πόλεμος και τα εγκλήματα του Πούτιν…ο οποίος πρέπει να υποστεί μια τρομερή ποινή στα δικαστήρια της Χάγης και δεν μπορεί να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη της Ευρώπης…της αξιοπρεπούς, δίκαιης και πολιτισμένης Ευρώπης…φυσικά δεν μιλάμε για τα εγκλήματα του Τόνι Μπλερ που είπε ψέματα στο κοινοβούλιο και στον ΟΗΕ, υποκινώντας πολέμους που κόστισαν εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους ανθρώπους. Φυσικά ο Πούτιν είναι φρικτός και Ρώσος. Ο Μπλερ είναι Βρετανός.

Ο λόγος ύπαρξης των γεωπολιτικών οντοτήτων, οι στρατηγισμοί και οι διχόνοιες φαίνεται να δικαιολογούν όλους τους ελιγμούς και τα εγκλήματα των υπερδυνάμεων. Μια μη αναγώγιμη λογική και “raison d’etre” της “ασφάλειας των κρατών”, της υπεράσπισης του “τρόπου ζωής” τους, των “συμφερόντων” τους, της “βασισμένης σε κανόνες παγκόσμιας τάξης” … απατηλές νομιμοποιήσεις που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους παλιούς καιροσκόπους.

Κοιτάζω τους ηγέτες και των δύο πλευρών, τον Μπάιντεν, τον Πούτιν και τους κολλητούς τους, και βλέπω την ίδια διαφθορά, την ίδια δίψα για εξουσία και την ίδια περιφρόνηση για τους άλλους ανθρώπους. Αντιλαμβάνομαι σ’ αυτούς ένα παρόμοιο επίπεδο αντιφάσεων και πόνου.

Δεν μπορώ να αθωώσω κάποιους και να καταδικάσω άλλους χωρίς να αισθάνομαι εξίσου ηλίθιος και αχρείος.

Ποιος επιλέγει τι σκέφτεται, τι αισθάνεται και τι κάνει, αν δεν επέλεξε να γεννηθεί και είναι οι συνθήκες που επιλέγουν γι’ αυτόν; Όπου δεν υπάρχει ελευθερία δεν υπάρχει σωστό ή λάθος!

Η ανθρώπινη τραγωδία δεν μπορεί να σταματήσει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε με προσεκτικό διαλογισμό και εσωτερική πίστη ότι η βία υπάρχει στα βάθη της συνείδησής μας και είναι το εμφανές αποτέλεσμα όταν η σκέψη, το συναίσθημα και η πράξη μας συνυπάρχουν αλλά σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Η απελευθέρωση από τη βία και τον πόνο δεν θα επιτευχθεί ποτέ μέσω του πολέμου.

 

Ο Αντόνιο Καρβάλο είναι Χιλιανός, επαγγελματίας διερμηνέας και ζει σήμερα στο Truro του Ηνωμένου Βασιλείου. Με σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο της Χιλής, εντάχθηκε στο εκκολαπτόμενο Ανθρωπιστικό Κίνημα που ίδρυσε ο Σίλο, ένας Αργεντινός συγγραφέας και πνευματικός οδηγός, το 1968. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε αυτό το κίνημα στο Περού, τη Βενεζουέλα, τη Σρι Λάνκα, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Από το 1991, ως Γενικός Γραμματέας της Ανθρωπιστικής Διεθνούς, ταξίδεψε στη Ζάμπια για να αναπτύξει δεσμούς με την κυβέρνηση του Κένεθ Καούντα κατά τη μετάβασή της σε πολυκομματικές εκλογές, καθώς και στη Σοβιετική Ένωση την εποχή της Περεστρόικα. Είναι πατέρας τεσσάρων παιδιών.

Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens.