Εάν μέσα στην ασυνειδητότητά μας η ειρήνη ήταν συνδεδεμένη με ένα στρατόπεδο από ερείπια που ακόμα καπνίζουν και ο πόλεμος σταματούσε από λάθη και αδυναμίες των μαχόμενων; Γιατί θα έπρεπε η ειρήνη να παρεμβαίνει μόνο μετά τη σύγκρουση, από την εξάντληση αμφότερων των δυνάμεων; Aυτό είναι τελικά η ειρήνη: η διακοπή των συρράξεων;

Δεν θα μπορούσε να είναι η βάση αυτή του θάρρους, του ανθρωπισμού, της καλοσύνης και της συμπόνιας που θα μας ανοσοποιούσε ενάντια στην τάση να υποκύπτουμε στις κατώτερες ορμές μας οι οποίες μας οδηγούν να θέλουμε να επιβληθούμε μέσω της βίας; Δεν θα μπορούσε να είναι το γεφύρωμα, η ανεμόσκαλα, η χείρα βοηθείας, το έναυσμα του διαλόγου για την εξεύρεση λύσεων που δεν θα αδικούν κανέναν; Μια τέτοια πρωτοβουλία δεν αφήνει να ξεπροβάλλει από μέσα σου ένα έντονο συναίσθημα χαράς και ελπίδας; Και εάν τελικά όλο αυτό είναι εφικτό;

Πώς γίνεται να ξεχάσαμε τα ιδεώδη αλλοτινών εποχών, τα παιδικά μας όνειρα; Πως γίνεται να έχουμε γίνει τόσο σοβαροί, τόσο αγνώμονες, τόσο επιδέξιοι, τόσο μίζεροι εν τέλει, ανεξάρτητα από τα ποσά που διαθέτει καθένας από εμάς στον τραπεζικό του λογαριασμό;

H αβυσσαλέα μας βαρβαρότητα είναι το κενό που σχηματίστηκε από τον ανθρωπισμό μας που φαίνεται να έχει λιποτακτήσει.

Βρισκόμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση, αυτή της αμνησίας, της καρτερίας και της φυγής προς τα εμπρός. Καθένας για τον εαυτό του, μόνος εναντίον όλων. Σφίγγοντας τα δόντια, αφού όλο αυτό κατά βάθος μας πονάει. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να προκαλούμε πόνο, από την άλλη δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να δείχνουμε τις ευαισθησίες μας. Μη μας περάσουν και για αδύναμους…

Ας δείξουμε τα νύχια μας , ο λόγος “ψηλά και δυνατά”. Οι δήμιοί μας, μικροί ή μεγάλοι να πληρώσουν. Όλοι, χωρίς εξαίρεση. Σκασίλα μας για τις παράπλευρες απώλειες. “Δεν γίνεται ομελέτα χωρίς αυγά εξάλλου…”.

Θυμήσου φίλε/η μου αυτήν την γαλλική παροιμία που λέει “όποιος κλέβει ένα αυγό, κλέβει και το βόδι”, από την παιδική μου ηλικία έως σήμερα παραμένει η αγαπημένη μου. Εκείνος που μου έκανε παρατηρήσεις, με πλήγωσε, με προκάλεσε, με σταύρωσε κάποιες φορές. Αυτός που με εξανάγκασε να θέτω στον εαυτό μου την ακόλουθη βασική ερώτηση: ποιός πραγματικά, αναμφίβολα, άνευ συζητήσεως, είναι ο αίτιος της δυστυχίας μου; Απέναντι σε ποιό κακό έχω την πεποίθηση ότι θα καταφέρω να πράξω; Τι με ενοχλεί περισσότερο: αυτό που υποφέρω ή αυτό που προκαλώ;

Σε αφήνω με αυτές τις απορίες. Εγώ έχω κάποιες απαντήσεις στο μυαλό μου αλλά, λυπάμαι, δεν έχω χρόνο. Θέλω ακόμα πολλά να διορθώσω σε εμένα τον ίδιο.

Θα ξαναβρεθούμε σύντομα για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Καλή τύχη φίλε/η μου, αδελφέ/ή μου. Η ώρα της αντίστασης σήμανε. Ξεκινώ με βήμα ελαφρύ καθώς γνωρίζω ότι γινόμαστε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι που ακούμε αυτό το σήμαντρο. Είναι ή μόνη έκκληση που ποτέ δεν σωπαίνει. Είναι γραμμένη στο DNA μας, μας συντροφεύει και μας επαναφέρει στην τάξη καθ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ύπαρξής μας. Είναι επείγον.

Και μη νομίζεις ότι λιποτακτώ από το πεδίο μάχης. Αντιθέτως, γυαλίζω τα όπλα μου, τα όπλα της μαζικής οικοδόμησης. Εκείνα που κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα διαθέτει μέσα του/της για το κοινό καλό.

Τα όπλα εκείνα που κάποιοι/ες χρησιμοποίησαν στο παρελθόν. Υπάρχουν μαρτυρίες, μας έχουν αφήσει τα ίχνη τους. Έφτασε η ώρα να κάνουμε χρήση αυτών των όπλων σε ευρεία κλίμακα. Έχουμε άραγε άλλη επιλογή;

“Η μόνη ηθική μας υποχρέωση είναι να αποψιλώσουμε από μέσα μας τα τεράστια ξέφωτα δάσους ειρήνης και να τα απλώσουμε κοντά το ένα με το άλλο, μέχρι αυτή η ειρήνη να ακτινοβολήσει παντού”. Etty Hillesum

Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος