Κάθε πόλεμος είναι μια καταστροφή αλλά και ένας αναχρονισμός. Δεν υπάρχει αιτία που να δικαιολογεί την καταστροφή της ανθρώπινης ζωής.
Όμως ο πόλεμος δεν ξεκινά όταν πέφτουν οι πρώτες σφαίρες, αλλά πολύ νωρίτερα.
Ο πόλεμος ξεκινά όταν δαπανώνται αστρονομικά ποσά σε πολεμικούς προϋπολογισμούς αντί να επενδύονται στην υγεία, τη στέγαση, τη διατροφή και την εκπαίδευση των ανθρώπων. Ο πόλεμος ξεκινά όταν τα συμφέροντα των εταιρειών όπλων τοποθετούν τα κέρδη τους πάνω από την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο πόλεμος ξεκινά όταν τα κράτη που κατέχουν πυρηνικά όπλα κρατούν όμηρο τον παγκόσμιο πληθυσμό και αρνούνται να αποπυρηνικοποιήσουν τον πλανήτη μια για πάντα.
Ο πόλεμος ξεκινά όταν στρατιωτικές βάσεις διατηρούνται εκτός της επικράτειάς τους για δεκαετίες, αναγκάζοντας άλλους λαούς να αποδεχτούν όρους υπακοής.
Ο πόλεμος ξεκινά όταν υιοθετούνται εθνικιστικά συνθήματα και οι διαφορές μεταξύ αδελφών λαών οξύνονται.
Όλα αυτά τα στοιχεία είναι παρόντα στην τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, η κυβέρνηση της οποίας στην προκειμένη περίπτωση είναι απλώς ένα ζωγραφισμένο χαρτόνι σε ένα ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Ο αγώνας μεταξύ της υπεροχής και της ιστορικής επιθετικότητας των Ηνωμένων Πολιτειών και του εκτεταμένου βραχίονα του ΝΑΤΟ, αντιπροσωπεύει σήμερα την τελευταία φάση του δυτικού αποικιακού κόσμου και προσπαθεί να σταματήσει με κάθε δυνατό μέσο την άνοδο και τη συνεργασία των δυνάμεων στην Ανατολή, όπως η Κίνα, η Ρωσία και το σύμφωνο ασφαλείας που ονομάζεται Συνεργασία της Σαγκάης, το οποίο περιλαμβάνει επίσης τέσσερις άλλες χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Είναι απαραίτητο να πούμε ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία χρησιμοποιείται επίσης για να πειθαρχήσει και να ευθυγραμμίσει, για άλλη μια φορά, τους Ευρωπαίους και να τους αποτρέψει από το να στρέψουν εντελώς το βλέμμα τους προς την Ασία, συμμετέχοντας στο έργο Ζώνη και Δρόμος της Κίνας, στην Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και να συνεχίσουν να αυξάνουν το εμπόριο με τη Ρωσία.
Ούτε μπορούμε να ξεχάσουμε τα πρόσφατα γεγονότα στη Λευκορωσία και το Καζακστάν, τα οποία αν και αποτελούν έκφραση της νόμιμης διαμαρτυρίας του λαού ενάντια σε σκουριασμένους ηγεμόνες, από γεωπολιτική άποψη μπορούν κάλλιστα να ερμηνευτούν ως παρεμβατικές στρατηγικές για διείσδυση σε περιοχές που γειτνιάζουν με τα ρωσικά σύνορα και προέλαση στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας προς στρατηγικές θέσεις.
Ούτε τα οικονομικά συμφέροντα, με τα οποία τα ηθικά τρολ των επιχειρήσεων καμαρώνουν.
Στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, οι περισσότερες κυβερνήσεις ζήτησαν διάλογο και ειρηνική λύση, το οποίο είναι αναμφίβολα μια συνεπής πορεία με τη Διακήρυξη της Ζώνης Ειρήνης που επιτεύχθηκε από την περιοχή στη Σύνοδο Κορυφής CELAC (Κοινότητα Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής) το 2014.
Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι οδεύουμε προς έναν μοναδικό πλανητικό πολιτισμό, στον οποίο θα πρέπει να αγκαλιάσουμε μια νέα ουτοπία, την ουτοπία που αντιστοιχεί σε αυτήν την περίοδο της Ιστορίας: αυτή της οικοδόμησης ενός Παγκόσμιου Ανθρώπινου Έθνους, όπου χωράνε οι διαφορετικοί λαοί και πολιτισμοί, όπου μόνο η βία, οι διακρίσεις ή δυστυχία δεν έχουν θέση.
Γνωρίζουμε πότε ξεκινούν οι πόλεμοι και για ποιο λόγο: απλώς για να διατηρηθεί ή να κατακτηθεί η εξουσία, κάτι το οποίο δεν έχει καμία δικαιολογία.
Γι’ αυτό ξέρουμε επίσης πότε πρέπει να τελειώσουν οι πόλεμοι και οι εισβολές, όχι μόνο αυτός ο πόλεμος αλλά και όλοι οι άλλοι: Τώρα αμέσως.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens
