Η κυβέρνηση Ντράγκι δεν ξεπέρασε τον συνηθισμένο μέσο όρο που διακρίνει τις ιταλικές κυβερνήσεις, δηλαδή τον ενάμιση χρόνο διάρκειας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διέλυσε το Κοινοβούλιο και η ψηφοφορία θα διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο.
Από πολλές πλευρές δέχομαι ερωτήσεις από φίλους σε διάφορες χώρες που ζητούν εξηγήσεις σχετικά με την πτώση της “κυβέρνησης των καλύτερων”, όπως αυτοαποκαλείτο πομπωδώς – της κυβέρνησης με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο της ΕΚΤ, μια “προσωπικότητα κύρους που αναγνωρίζεται σε όλο τον κόσμο”.
Στην πραγματικότητα, διαπιστώνουμε ότι έπεσε η τρίτη κυβέρνηση του νομοθετικού σώματος, η τρίτη που δεν επιλέχθηκε από τον λαό, ο οποίος σίγουρα δεν είχε ψηφίσει για μια κυβέρνηση που υποστηρίχθηκε σχεδόν ομόφωνα, δηλαδή από μια μάζα κομμάτων που είχαν ελάχιστα κοινά στα προεκλογικά τους προγράμματα.
Και τι είδους κυβέρνηση ήταν αυτή; Ο ίδιος ο Ντράγκι το επανέλαβε αυτό στην τελευταία του ομιλία: μια κυβέρνηση στενά συνδεδεμένη με την Βορειοατλαντική Συμμαχία, πεπεισμένη υποστηρίκτρια της αποστολής όπλων στην Ουκρανία, έτοιμη να λύσει το ενεργειακό πρόβλημα με μονάδες επαναεριοποίησης, πρόθυμη να προσφέρει μια δωροδοκία σε όσους πρόκειται να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας με ελάχιστα και ελεγχόμενα μέτρα, στο καλύτερο ύφος του “πεφωτισμένου” νεοφιλελευθερισμού.
Ακόμα και στην τελευταία του ομιλία, ο Ντράγκι έδειξε την πατερναλιστική αλαζονεία εκείνων που πιστεύουν ότι είναι οι αφέντες του πλανήτη, εκείνων που γνωρίζουν ότι ανήκουν σε μια πεφωτισμένη κάστα έξυπνων ανθρώπων που εξηγούν σε εμάς τους ανθρώπους τι πρέπει να γίνει και κλωτσούν ευγενικά τους εκπροσώπους του λαού, όταν αυτοί προσπαθούν έστω να προβάλουν τα αιτήματα της κοινωνίας, σωστά ή λάθος, μικρή σημασία έχει.
Θα έλεγα λοιπόν ότι οι ειρηνιστές, οι μη βίαιοι, οι αληθινοί σοσιαλιστές, οι γνήσιοι προοδευτικοί δεν μπορούν παρά να χαίρονται για την πτώση αυτής της κυβέρνησης που δεν τους εκπροσωπεί και που πάντα προσπαθούσε να λύσει τα προβλήματα με την τακτική business as usual: τα λεφτά βγαίνουν από το περιβάλλον, από τους φτωχούς, από την αναδιάρθρωση. Το κοινό καλό θα ιδιωτικοποιηθεί, το κέρδος θα διασφαλιστεί, ενώ τα βασικά προβλήματα θα αγνοηθούν.
Το πρόβλημα προκύπτει, ωστόσο, από αυτή την παγίδα της πτώσης της κυβέρνησης το καλοκαίρι και της ψηφοφορίας τον Σεπτέμβριο με μια καλοκαιρινή προεκλογική εκστρατεία, την ώρα που η Ιταλία περνάει έναν τρομερό καύσωνα και με έναν εκλογικό νόμο που δεν έχει μεταρρυθμιστεί, ενώ ο αριθμός των εκλεγμένων αντιπροσώπων έχει μειωθεί δραστικά, καθιστώντας αδύνατο για κάθε νέο πολιτικό σχηματισμό να παρουσιαστεί, να γίνει γνωστός και να έχει σοβαρές ελπίδες για μια ελάχιστη εκπροσώπηση.
Τις τελευταίες ημέρες, πολυάριθμες εκκλήσεις για τη δυνατότητα παρουσίασης ενός καταλόγου που θα μπορούσε να εκπροσωπεί ανθρωπιστικά, οικολογικά, μη βίαια, σοσιαλιστικά, πολιτικά, αντιρατσιστικά και κοινά αιτήματα διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά ο χρόνος και οι εκλογικοί μηχανισμοί σίγουρα δυσκολεύουν την ωρίμανσή τους σε μια αιχμηρή συμφωνία.
Η ελπίδα είναι ότι ο επείγοντας χαρακτήρας της αλλαγής θα προκαλέσει την πολυπόθητη και πολυσυζητημένη σύγκλιση. Ότι ένας Νέος Κόσμος εκδηλώνεται και μπορεί να δείξει μια διαφορετική κατεύθυνση για τα γεγονότα. Για να συμβεί αυτό, όλ@ πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πρόθυμοι να πάρουν το μέλλον ξανά στα χέρια τους και να αναζητήσουν τον καλύτερο τρόπο για να το κάνουν Για όλ@, με όλ@.
Μετάφραση από τα ιταλικά: Pressenza Athens.
