Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με το – δίκαιο – αίτημα του φυλακισμένου Γ. Μιχαηλίδη. Μπορεί να συγκινείται ή όχι με την απεργία πείνας που κάνει, την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η υγεία του και το γεγονός ότι – εφόσον συνεχίσει – μπορεί στις επόμενες μέρες να πεθάνει. Μπορεί να κατεβαίνει σε πορείες για να συμπαρασταθεί, να καταδικάσει τη μη απόδοση δικαιοσύνης, να διαμαρτυρηθεί για τα “δυο μέτρα και δυο σταθμά”. Μπορεί και να μην κάνει τίποτα από αυτά – εφόσον διαφωνεί.

Ποιος άνθρωπος όμως δικαιούται να μην ενίσταται από τη συμπεριφορά ατόμων των ΜΑΤ, η οποία φαίνεται καθαρά στα δύο παρακάτω βίντεο; Ή να μην καταδικάζει την άνευ λόγου διάλυση της χθεσινής πορείας με χρήση χημικών και με δύο αύρες(!), που ουσιαστικά δείχνει πως αυτό το πλαίσιο επιχείρησης της ΕΛ.ΑΣ. γίνεται κατόπιν άνωθεν εντολής;

Σε αυτή την περίπτωση η ΕΔΕ (για συμπεριφορές που δεν είναι πλέον μεμονωμένα περιστατικά) είναι το λιγότερο που μπορεί να συμβεί ως απάντηση στο αίσχος και την ντροπή. Και δείχνει πόσο αναξιόπιστη είναι η ΕΛ.ΑΣ. ως προς το στόχο της να υπηρετήσει τον πολίτη, όπως η ίδια η αποστολή της, αλλά και το Υπουργείο που ασκεί πολιτική διαμέσω αυτής, ορίζει: “Η Ελληνική Αστυνομία, πάντα κοντά στον πολίτη, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής μας, με αναβαθμισμένη εκπαίδευση, με σύγχρονη αντιεγκληματική πολιτική, με αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά και με διεθνή αστυνομική συνεργασία.”