Πριν από 41 χρόνια, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε την 21 η Σεπτεμβρίου, ως Παγκόσμια Ημέρα για την Ειρήνη. Ωστόσο, κοιτάζοντας λίγο την διεθνή ιστορία και πως αυτή εξελίχθηκε μέχρι και σήμερα, είναι δύσκολο να διακρίνουμε μια ημέρα σε όλο τον κόσμο που να επικρατεί η Ειρήνη. Και αυτό συμβαίνει τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια.
Προφανώς μια τέτοια ημερομηνία ορόσημο, είναι εκεί, στο ημερολόγιο του Κόσμου, για να μας θυμίζει ότι η Ειρήνη είναι μια ανύπαρκτη καθημερινότητα για δισεκατομμύρια ανθρώπων. Είναι εκεί επίσης, για να μας θυμίζει τα βαθύτερα όμορφα συναισθήματα που μας γεμίζει και μόνο η σκέψη της.
Η Ειρήνη ως λέξη, περιγράφει μια κατάσταση που δεν υπάρχει στον Κόσμο, και ίσως είναι η μοναδική. Ακόμα και σε περιοχές του πλανήτη που δεν έχουμε μια ένοπλη σύρραξη, το ετήσιο κόστος για στρατιωτικές δαπάνες, είναι δυσθεώρητο. Θα αρκούσε το 10% για να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης εκατομμυρίων συνανθρώπων μας. Και όμως, η πλειοψηφία της σύγχρονης πολιτικής εξουσίας, συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της στρατιωτικής βιομηχανίας, επικαλούμενη μάλιστα το «πατριωτικό» συναίσθημα ή εφευρίσκοντας μελλοντικούς «εχθρούς». Παραδοσιακές μέθοδοι μάρκετινγκ δηλαδή. Και
το κόστος, το πραγματικό κόστος, δεν είναι τα 2 τρις δολαρίων (στοιχεία SIPRI 2021). Είναι εκείνο το μη μετρήσιμο, το ανυπέρβλητο κόστος των χαμένων ανθρώπινων ζωών και της παγκόσμιας υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της ποιότητας της ζωής στον πλανήτη.
Σε όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας, η εξέλιξη ήρθε επειδή μπορέσαμε να φανταστούμε μια κατάσταση που δεν υπήρχε. Μια κατάσταση για την οποία δεν είχαμε προηγούμενη ιστορική μνήμη. Ήταν αυτό το υπερβατικό άλμα, μικρό ή μεγάλο, τοπικό ή παγκόσμιο, που άνοιξε νέους ορίζοντες και βελτίωσε τις συνθήκες ζωής μας. Και όταν το ανύπαρκτο, έγινε υπαρκτό στην φαντασία μας, το ερωτευτήκαμε και εργαστήκαμε με πρόθεση για να το δημιουργήσουμε.
Υπάρχει ελπίδα, δεν θα πρέπει να αφήνουμε χώρο στην απαισιοδοξία, αντιθέτως. Το κίνημα Ειρήνης προχωρά, η ICAN (Διεθνής Εκστρατεία για την Εξάλειψη των Πυρηνικών) είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο παράδειγμα και ευτυχώς όχι το μόνο. Χρειάζεται να εργαστούμε ως κίνημα για την αλλαγή των πρότυπων αξιών της κοινωνίας μας. Να τοποθετηθεί ο Άνθρωπος ως κεντρική αξία και απασχόληση, να απορρίψουμε κάθε μορφή βίας. Και παράλληλα, αυτό το κίνημα, αυτή η οργανωμένη δράση της βάσης, να
συνεργαστεί για να δημιουργήσει μια πολιτική εφαρμοσμένης βούλησης. Πολιτικές που θα φέρουν στην πράξη πιο κοντά, το ανύπαρκτο.
Είμαστε ερωτευμέν@ με την Ειρήνη, αυτή την ανύπαρκτη κατάσταση, και κανένας άλλος
εκτός από εμάς τα ίδι@, δεν θα την κάνει υπαρκτή. Ας αρχίσουμε.
Ο Νίκος Στεργίου είναι Πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού γραφείου του Κόσμου Χωρίς Πολέμους και Βία. Ως Ανθρωπιστής έχει συμμετάσχει ενεργά σε δράσεις για την προώθηση των αξιών της Ειρήνης και της Μη Βίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό από το 1990, ενώ τα τελευταία χρόνια κινητοποιείται στον χώρο της Κοινωνίας των Πολιτών για θέματα που αφορούν ευάλωτες ομάδες πληθυσμών, την βιώσιμη ανάπτυξη και την τοπική αυτοδιοίκηση.
